14 February 2013

14 Şubat 2013, Kuğulu Park, Açılış

Ne zavallı şu Ankaralılar. Sosyal etkinliği az olan bir şehirde yaşamak, üstelik bir çocuk büyütmek, gerçekten çok zor. 

Bugün 14 Şubat Perşembe. Hava nefis. İçimdeki enerjinin evde oturası yok. Ece dünden razı zaten gezmeye. 12:00 olmadan Tunalı Hilmi Caddesi üzerine park ediyorum. Park görevlisi ile yaşadığım tartışma bile yüzümdeki gülümsemeye engel olamıyor. Ece'ye günün anlam ve önemini anlatırken uyuduğunu farkediyorum. Görürüm inşallah ben onu bundan 15-16 sene sonra (Daha erken? Bilmem), ne demekmiş bu konuları konuşurken uyumak. Heyecandan uyuyamayacağı sevgililer günleri yaşar inşallah. Severim ya ben böyle sebepli kutlamaları. O da sever diye umuyorum. 

O uyurken yemeğimi yiyorum. Flamingo Pastanesi'nde. Çok nostaljik benim için. Kışın burada gelip sadece bir salep içerek uzun uzun oturuşlarımızı tek tek hatırlıyorum. Tamam canım hepsini değil ama birçoğunu. İçini yeniledikten sonra dokunmadan eski hali ile bıraktıkları cam flamingo mozaiklerine dalıp gidiyorum. Karşımda elini tutarken heyecanlandığım erkek arkadaşımın yerinde, gözüne bakarken kalbimin gülümsediğini hissettiğim Ece var. Melekler gibi uyuyor. 

Babaanne ve dedesini arıyorum Ece'nin. Bu saatlerde buralarda yürüyüş yapıyor olmalılar. Geliriz diyorlar. Ardınan Ece'nin diğer dedesi arıyor: "Kuğulu Park'tayım, gelin." diyor. Harika. Herkes birarada...
Ece uyanıyor ve kendimizi parka atıyoruz. İnanılmaz bir kalabalık var. Kuğulu Park'ın yenilenmesinin ardından bir açılış yapılıyor bugün. Çankaya Belediyesi'nin organizasyonu var: Konserler, gösteriler ve inanılmaz bir kalabalık. İşte biz zavallı Ankaralılar bu sebeple toplanıyoruz. Kuğulu Park'ın ahşap korkulukları ve çimleri yenilendi diye bir aradayız. Tamam haksızlık olmasın; biraz da yeni ışıklar ve fıskiyeler var eklenen. 
Ece'ye yarıyor bu durum. Kendini oradan oraya atıyor. Dedesine ve babaannesine aldırdığı bulgurları avuç avuç kuşlara sunuyor. Ahşap korkulukların arasından kuğuları seyrediyor. Çocuklarla oynuyor, onlarla piknik yapıyor. Keyfine denecek yok. Diğer dedesi de deklanşörün ardında. Ee tabi ki bende öyle. 
Yaklaşık 4 saat parkta kalıyoruz. Parkın içindeki kafede dinleniyoruz. Tabi ki Ece dinlenmiyor. O bir dedesini alıp çocuk parkına gidiyor, bir de babaannesini. Hiç oturmuyor, oturtmuyor. Dönüş yolunda arabaya biner binmez de kapanıyor gözleri yorgunluktan.

Bundan değil 10-15 sene önce 3 sene önce bana bir 14 Şubat'ın böyle geçeceğini söyleseler, kahkahalarla gülerdim. Şimdi ise geride bıraktığım 14 Şubat'lara o şekilde gülüyorum.... Gördüğüm kalpli balonlara, acaba bana da gelir mi diye değil, Ece'ye alsam eğlenir mi diye baktım bugün... Ne giysem diye değil, Ece'ye ne giydirsem diye düşündüm bugün... Günümü kızımla, babamla, Mete'nin anne ve babası ile geçirmekten keyif aldım bugün...

Nice sevgi dolu sevgililer günlerine...
(Yazar bu satırları günün ortasında yazdığı için, o saatlerde çalışmakta ve bizi kıskanmakta olan kocasından bahsedememiştir..Akşamın neler getireceğinden henüz habersizdir kendisi..Kim bilir?..)

11 February 2013

Annenin Rehberi, Sinem Olcay Kademoğlu

Bu kitap benim için " Keşke Almasaydık" kategorisinde. İş kitap olunca elbette ki alıp okumadan önce içeriğinden ve faydasından emin olamıyorsunuz. 

Kitabın tanıtımı oldukça başarılı: İnsanın kafasını toplayıp dinleyebildiği tek yer olan alışveriş merkezlerinin tuvaletlerinde tanıtılıyor. Reklamlar birçok kapının arkasında asılı ve tam göz hizanızda. Serinin ilk kitabını da o şekilde görmüştüm. 

Merak edip aldım. Akşama başladım okumaya. Neredeyse yarısına geldiğimde birden: "Zaten boş vaktim çok az, neden bu şekilde harcıyorum ki" diye düşünmeye başladım. Bebek ve annelik ile ilgili okuduğum tüm kitaplar içinde hiç fayda alamadığım ilk kitap diyebilirim.

Kitap, yazarının sahibi olduğu bir kliniğin reklamını yapmak için yazılmış hissi veriyor. İleride bu klinik kapansa, kitabın hiç değeri kalmayacak. Neredeyse her paragrafın sonu, kliniğe başvurun ve destek alın cümlesi ile nihayetleniyor. 

Kitap kişiye sadece yaşadıklarını aktarmış. Yaşanan sıkıntılar  iyi dile getirilmiş ama anneye faydası olabilecek bir bilgi yok. Şu anda son ihtiyacım, yaşadıklarımı başkasından dinlemek. Sadece cevaplara ihtiyacım var benim. Benim gibi anneler zaten birbirleri ile sıkıntılarını paylaşıyor ve yalnız olmadığımızı hissedebiliyoruz. Kitaplar ve yayınların çözüme yönelik olmaları gerekiyor ki anlam kazansın. Sorunları tanımlamak işin bence sadece kolay yolu, belki de para kazanmanın da kolay yolu. Yani özetle, yaşadığım tam bir hayal kırıklığı. 

Ha, bu arada yine de kitabı sonuna kadar okudum...